Saučešće povodom smrti episkopa moravičkog Antonija

„Sa velikom tugom sam primio vest o iznenadnoj smrti preosvećenog episkopa moravičkog Antonija, duhovnika koji je slavu svetosavlja proneo od Žiče i Studenice do Moskve i čiji dragoceni poklon, ikonu Svetog Nikole, čuvam i danas sa posebnim pijetetom.

 

Sećam ga se kao čoveka koji je, uprkos visokom zvanju i odgovornim zaduženjima, u svakoj prilici pokazivao monašku skromnost i krotost, istovremeno vršeći svoju dužnost mudro, nepokolebljivo i sa posebnim ponosom na Srbiju i njeno neizmerno duhovno nasleđe koje je sa ljubavlju utkao u snažne veze sa Ruskom pravoslavnom crkvom.

 

Iako vrhunski erudita, nije se uznosio mudrostima ovoga sveta, svagda zahvaljujući Bogu na darovima koje nam svima daje, bez obzira na razlike koje mi, nažalost, pravimo među sobom u ovom svetu.

 

Besede su mu bile britke, ali i blage. Niko od episkopa Antonija nije otišao bez očinskog saveta, jer se uvek neumorno trudio da  ublaži tugu, patnju ili bol svim potrebitima koji su kod njega rado dolazili.

 

Sledeći čvrsto i ponosno put svetoga Save, episkop Antonije je strpljivo, revnosno i samopregorno utirao širok i svetao put bratske  pravoslavne ljubavi između srpskog i ruskog naroda i naših crkava.

 

Ostavivši snažan trag za zemaljskog života, tokom kojeg nas je poučavao da se uvek radujemo, verujemo i nadamo, ispraćamo ga u carstvo nebesko, rečima iz psalma Davidovog:

 

Neka počiva u miru dobri naš episkop Antonije, a srpski rod, koji je njegovim upokojenjem dobio još jednog molitvenika u nebeskoj lavri, pamtiće ga zauvek.“

 

 

Beograd,

11. mart 2024. godine